بررسی مناسب بودن آسانسورهای استان مازندران برای استفاده نابینایان و افراد استفاده کننده از صندلی چرخدار در سال ۱۳۸۹

بر اساس قانون جامع حمایت از حقوق معلولان که در سال 1383 به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید باید اماکن عمومی و خصوصی برای افرادکم توان همانند نابینایان و کسانی که از صندلی چرخدار استفاده می کنند، بر اساس استانداردهای کشوری و بین المللی باشد. این مطالعه به منظور بررسی وضعیت آسانسورهای این اماکن برای استفاده این افراد دراستان مازندران طراحی شد. پژوهش از نوع مطالعه توصیفی مقطعی و در تابستان سال 1389 انجام شد. با مشاوره و بر اساس منابع، چک لیستی شامل وجود در کشویی برقی آسانسور، مساحت مناسب داخل آسانسور برای افراد استفاده کننده از ویلچر، جایگاه و ارتفاع مناسب کلیدهای داخل و خارج آسانسور برای افراد استفاده کننده از ویلچر، کلیدهای داخل و خارج مخصوص نابینایان و کم بینایان برای این افراد تهیه شد. پایایی چک لیست با روش آزمون مجدد بررسی شد (0/77=r). ساختمان های با مصرف عمومی در 4 گروه آموزشی، درمانی، خدماتی، اقامتی ـ تفریحی به شکل تصادفی و برای مواردی که تعداد محدودی وجود داشت به روش سرشماری انتخاب شد. یافته‏ها با استانداردهای کشوری و بین‏المللی مقایسه و جهت تجزیه و تحلیل داده‏ها از آمار توصیفی استفاده گردید. 3500 مرکز شامل (53%) 1310 مرکز خدماتی، (40%)1010 مرکز اقامتی ـ تفریحی، (33%)830 مرکز درمانی و (14%)350 مرکز آموزشی بررسی شدند. 94% مراکز اقامتی ـ تفریحی، 93% مراکز خدماتی، 92% مراکز درمانی و 83% مراکز آموزشی فاقد چهار فاکتور ضروری ذکرشده برای افراد استفاده کننده از ویلچر، نابینایان و کم بینایان بود. تحقیق نشان داد که با وجود قانون برای رعایت استانداردهای کشوری و بین‏المللی، اکثر قریب به اتفاق ساختمان های مورد نیاز افراد کم توان، برای آنها قابل استفاده نیست و یا به سختی و به شکل ناقص مورد استفاده قرار می ‏‏گیرد. نقش قضایی، نظارتی و اجرایی دولت در اجرای درست این قانون لازم و ضروری می باشد.